Op 1 oktober openden officieel de deuren van WZC Passionisten, gelegen in een groene en sociale woonzorgzone, met een aanbod voor 54 rustoordbedden, 6 bedden kortopvang en een derde lokaal dienstencentrum voor onze organisatie. Hiermee is de Alexianen Zorggroep Tienen gewapend om voor de senioren van Tienen kwaliteitsvolle zorg-op-maat te verlenen!

De ouderenzorg is voor onze organisatie een boeiende wereld, omdat we enerzijds merken dat er een grote behoefte is aan goede ouderenzorg in de regio, en anderzijds omdat we ervaren dat zorgvernieuwing in de ouderenzorg opportuniteiten bood en biedt. Bovendien kunnen een aantal accenten uit de geestelijke gezondheidszorg naadloos worden geïntegreerd in onze ouderenzorg. Bijvoorbeeld de aandacht die wij geven aan het psychisch welzijn van de bewoners. Klassiek is de ouderenzorg erg gefocust op het somatische. Psychisch welbevinden komt minder aan bod, mede door de grote zorglast die meestal op de medewerkers drukt. Gevoeligheid voor de vaak aanwezige psychische en existentiële problematiek, kenmerkt onze zorg. Signalen herkennen, het gesprek aangaan, attentvolle aanwezigheid behoren tot de basiscompetenties van onze medewerkers.

Het WZC is ‘open’: de maatschappij komt binnen en de bewoners weten wat er buiten de muren van hun woonzorgcentrum zoal omgaat. Maar woonzorgcentra zijn pas een alternatief wanneer de zorglast zodanig is toegenomen dat een aanvaardbare kwaliteit van leven in de eigen omgeving niet meer kan worden gegarandeerd. Mensen willen liefst zo lang mogelijk blijven wonen in de eigen, vertrouwde omgeving.

Van daaruit ons engagement om te opteren voor de thuiszorgondersteuning via dagopvang, kortopvang en lokale dienstencentra of bijvoorbeeld het project Zorg 24, dat zich heel direct tot doel stelt mensen met een hoge zorgnood, waarvoor opname in een rustoord geïndiceerd is, langer thuis te laten wonen.

Het is vanuit die thuiszorgondersteunende diensten dat het project-Park Passionisten groeide. Een woonomgeving waarin mensen ‘zorg op maat’ kunnen krijgen, levenslang kunnen wonen. Een woonomgeving waarin plaats is voor diverse doelgroepen: ouderen met zorgbehoeften, mensen met psychische kwetsbaarheid en mensen met beperkingen. Een ‘normale’ woonomgeving met gezinnen, kinderen, een doorsnee van de maatschappij: noem het vermaatschappelijkte zorg of inclusieve zorg.

Een wijk ook waarin het principe van getrapte zorg concreet wordt gerealiseerd. En dat betekent op de eerste plaats inzetten op zelfzorg, een omgeving creëren waarin mensen zo lang mogelijk voor zichzelf kunnen zorgen. Door bijvoorbeeld aangepaste woningen te voorzien. Inzetten op mantelzorg ook, buren die elkaar helpen, vrijwilligerswerk. We hopen dat deze wijk een voorbeeld mag worden van sociale cohesie, een ‘wij’-gevoel in de wijk die maakt dat mensen bereid zijn iets voor elkaar te betekenen.

Pas na de zelfzorg en de mantelzorg, komen de professionals in actie. Eerst om de mantelzorgers te ondersteunen, nadien om gradueel zorg over te nemen als dat aangewezen is.

In deze woonzorgwijk is plaats voor verschillende doelgroepen: ouderen, mensen met een psychische kwetsbaarheid, mensen met een handicap. We gaan ervan uit dat er in de zorg voor hen een zekere gemeenschappelijkheid is. Het is de bedoeling om in te zetten op die gemeenschappelijkheid, noem het ‘basiszorg’, om van daaruit de specifieke zorg aanvullend aan te leveren via partners. We doen dit in een ‘normale wijk’, met naast mensen met zorgnoden, vooral ook gewone burgers en gezinnen.

In vaktermen zou men kunnen zeggen dat het project gebaseerd is op de principes van getrapte zorg, normalisatie, inclusie en vermaatschappelijking. Bovendien is het onze ambitie om de diensten van deze wijk open te stellen voor onze buren, waardoor de zone rond het project, de zone tussen de Diestse- en de Leuvensesteenweg, kan evolueren naar een woonzorgzone, zoals de Vlaamse Overheid voorstaat.

Een mooi, grootschalig project als Park Passionisten komt niet op één dag tot stand, wordt niet door één man gerealiseerd. Tussen de eerste ideeën in 2005 en deze ingebruikname bevindt zich een periode van 12 jaar waarin vele mensen het project mee vorm gaven. In het bijzonder dank aan de Tiense Huisvestingsmaatschappij, de Broeders van Liefde en de Zusters Passionisten.