Op 27 juni 2017 overleed Broeder Alex, boegbeeld en oud-directeur van onze kliniek. Zijn inzet voor de organisatie en de stempel die hij achterlaat was en blijft groot.
Broeder Alexius, voor de meesten Broeder Alex, werd op 10 juni 1922 geboren als Jozef Verbelen in Mollem, een gehucht van Asse bij Brussel. Hij groeide op in een arbeidersgezin met 5 kinderen. Als tiener was hij geboeid door techniek, wat hem ertoe aanzette mechanica te studeren. Zijn oom, de Alexiaanse Broeder Henri, inspireerde hem echter om op 17-jarige leeftijd toe te treden tot het klooster van de Alexianen in Leuven, anno 1939.
De jaren die daarop volgen, zijn oorlogsjaren, waarin hij als krijgsgevangene de ontberingen en gruwelijke gewelddaden van het kamp Buchenwald moet ondergaan. Hij overleefde dit kamp, weliswaar uitgemergeld, met tuberculose besmet en getraumatiseerd. Zijn enorme levensdrift, die hij behield tot in zijn laatste uren, hielp hem hier ongetwijfeld doorheen.
Het concentratiekamp tekende Broeder Alex: hij werd een erg zwijgzame broeder, die enkele jaren nodig zou hebben om te herstellen. Op aanraden van zijn overste, vatte hij de studie verpleegkunde aan in Leuven, waarna hij zich specialiseerde in de psychiatrische verpleegkunde in het Guislain-Instituut in Gent. Zo wordt hij één van de eerste verpleegkundigen in de psychiatrische kliniek van de Broeders Alexianen in Tienen. Dat was in de periode dat psychiaters en psychofarmaca hun intrede maakten in de psychiatrie. Broeder Alex zag mensen spectaculair veranderen, zelfs op ontslag gaan. Samen met enkele collega’s zocht hij naar reclasseringsmogelijkheden. Zo werd hij bijvoorbeeld één van de promotoren van Beschut Wonen, een initiatief waarmee hij altijd een speciale band had.
In 1972 werd Broeder Alex directeur van de kliniek in Tienen. Hij liet zich omringen door sterke medewerkers die hij aanmoedigde om de zorgverlening steeds verder te verbeteren, en stimuleerde om vernieuwingen door te voeren. Broeder Alex maakte de hele evolutie in de psychiatrie actief en intens mee. Hij kende als jonge novice de psychiatrische instelling als asiel en zag de kliniek uitgroeien tot de moderne Alexianen Zorggroep van vandaag. In de jaren ’80 werd hij voor een periode van enkele jaren naar Grimbergen geroepen om er mee te bouwen aan een nieuw ziekenhuis, maar hij keerde terug naar Tienen, de plaats waar hij zich vertrouwd en goed voelde.
Wat Broeder Alex voor onze organisatie heeft betekend, valt moeilijk onder woorden te brengen.
Hijzelf was trouwens geen man van veel woorden. Zijn blijmoedigheid en tedere zorgzaamheid uitten zich eerder in de manier waarop hij dagdagelijks aanwezig was tussen ons, de patiënten en de medewerkers. Hij was “onze missie in actie”, in zijn eenvoud gaf hij handen en voeten aan de evangelische boodschap. Veel sterker dan woorden is het voorleven van de missie. En dat deed deze broeder, elke dag weer in de kleine dingen.
Als eenvoudige titel voor het boek van zijn leven koos Broeder Alex zelf: “Anderen gelukkig maken”.
Drie woorden voor een heel leven, een leven dat vol en intens was.